معرفهای بیوشیمیایی Ortho Toluidine 2-Methylaniline 95-53-4

واسطه های معرف بیوشیمیایی دارویی با نام O-Toluidine

o-Toluidine (ortho-toluidine) یک ترکیب آلی با فرمول شیمیایی C7H9N است. o-Toluidine در درجه اول در ساخت رنگ ها استفاده می شود.o-Toluidine هنگامی که از طریق پوست جذب شود، به صورت بخار استنشاق شود یا بلعیده شود برای انسان بسیار سمی است.قرار گرفتن حاد (کوتاه مدت) انسان با o-toluidine بر خون (به عنوان مثال، متهموگلوبینمی) با علائم بالینی افسردگی سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد.اثرات مزمن (طولانی مدت) در کارگرانی که در معرض o-toluidine قرار دارند شامل کم خونی، بی اشتهایی، کاهش وزن، ضایعات پوستی، افسردگی سیستم عصبی مرکزی، سیانوز و متهموگلوبینمی است.مطالعات حیوانی نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض مزمن با O-toluidine باعث اثراتی بر طحال، کبد، مثانه و خون می شود.مواجهه شغلی با مواد رنگزا (از جمله اوتولویدین) با افزایش خطر ابتلا به سرطان مثانه مرتبط است.2- متیلانیلین هیدروکلراید (نمک هیدروکلراید O-toluidine) در موش‌ها و موش‌ها سرطان‌زا بود.o-Toluidine توسط EPA به عنوان گروه B2، احتمال سرطان زا برای انسان طبقه بندی شده است.

شواهد اپیدمیولوژیک مبنی بر اینکه قرار گرفتن در معرض شغلی با o-toluidine و آنیلین با افزایش خطر ابتلا به سرطان مثانه مرتبط است، منجر به تلاش‌هایی برای شناسایی نشانگرهای زیستی قرار گرفتن در محل کار با این آمین‌های معطر شد.برای تعیین O-toluidine و آنیلین در نمونه های ادرار کارگر، روشی با استفاده از کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (HPLC) و به دنبال آن تشخیص الکتروشیمیایی ایجاد شد.حدود تشخیص به ترتیب 0.6 میکروگرم در لیتر و 1.4 میکروگرم در لیتر برای o-toluidine و آنیلین بود.بازیابی o-toluidine و آنیلین از ادرار میخ دار به ترتیب 86% و 93% در محدوده 4-100 میکروگرم در لیتر بود.تکرارپذیری در محدوده 2-100 میکروگرم در لیتر برای تجزیه و تحلیل نمونه های میدان تقسیم شده 13٪ (متوسط ​​RSD) برای o-toluidine و 16٪ (متوسط ​​RSD) برای آنیلین بود.استفاده از این روش برای نمونه‌های قبل و بعد از شیفت جمع‌آوری‌شده از کارگران بالقوه در معرض و بدون مواجهه نشان‌دهنده غلظت بالای o-toluidine و آنیلین در ادرار کارگران در معرض تماس بود.برای توسعه روش‌هایی برای بیومارکرهای دوز داخلی، اتصال O-toluidine به پروتئین‌های خون هموگلوبین و آلبومین با استفاده از مطالعات in-vivo (جوندگان) و in vitro (هموگلوبین و آلبومین) مورد بررسی قرار گرفت.ترکیبات افزایشی پروتئین قابل هیدرولیز پایه توسط HPLC (فلورسانس) و/یا جذب GC/الکترون (EC) آنالیز شدند.روش‌ها برای الزامات آماده‌سازی نمونه، انتخاب‌پذیری و حساسیت مقایسه شدند.در حالی که روش GC/EC نسبت به HPLC حساس‌تر بود، وجود پیک‌های مزاحم، کاربرد این روش را محدود می‌کرد.نتایج حاصل از این مطالعات نشان می دهد که روش HPLC می تواند برای تعیین قرار گرفتن در معرض O-toluidine در افرادی که به طور حاد یا مزمن در معرض سطوح بالا قرار دارند مفید باشد.